Ο Νικόλαος Κώττας του Γεωργίου (1885 - 8 Μαρτίου 1981) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Γεννήθηκε στη Ραβνά (Πετροκέρασα) Χαλκιδικής. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα υπηρέτησε ως δάσκαλος. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1917 ως το 1956 στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε διευθυντής και αρθρογράφος στην βορειοελλαδίτικη εφημερίδα "Πάλη". Την περίοδο 1922-24 ήταν δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και αργότερα ιδρυτικό μέλος της ΧΑΝΘ. Στις εκλογές του 1932 εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Λαϊκό Κόμμα και επανεξελέγη το 1935, το 1936 και το 1946. Ανέλαβε υπουργός Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος από τις 25 Απριλίου 1946 ως την παραίτησή του, στις 4 Νοεμβρίου 1946. Πέθανε στις 8 Μαρτίου 1981 και η κηδεία του έγινε στις 9 Μαρτίου στη γενέτειρά του, τα Πετροκέρασα Χαλκιδικής.

Ο Κώττας Νικόλαος συμμετείχε στην πέμπτη περίοδο επιτροπείας ΕΖΘ και στην τρίτη περίοδο επιτροπείας ΛΤΘ στις 8 Απριλίου 1935 ως γενικός γραμματέας Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας. Ωστόσο, στη θέση αυτή θα παραμείνει πολύ λίγο μέχρι τις 12 Απριλίου 1935. Στις 24 Απριλίου 1935 θα αντικατασταθεί στη θέση της ΕΖΘ από τον Α. Αργυρόπουλο, νέο Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας. Στις 8 Απριλίου 1935 θα προεδρεύσει κατά τη διαδικασία των αρχαιρεσιών του ΛΤΘ. Πρόεδρος θα προκύψει ο λιμενάρχης Αναστάσιος Μιχόπουλος.

Ο Πέτρος Λούβαρης ήταν σημαντική προσωπικότητα της προπολεμικής Θεσσαλονίκης καθώς υπήρξε δημοσιογράφος, πρόεδρος του Συνδέσμου Συντακτών Θεσσαλονίκης, παράγοντας του Αθλητικού Σωματείου Άρης και γενικός διευθυντής στο ΛΤΘ την περίοδο 1933-. Γεννήθηκε στα Δαρδανέλια το 1881. Απόφοιτος Ανωτέρας Σχολής Φιλολογικής και Ιστορικής Επιστήμης καθώς και της Γερμανικής Σχολής Scneiller στη Βηρυττό και συγκεκριμένα στο Οικονομικό και Εμπορικό Τμήμα, ενώ διεύθυνε για το έτος 1908-1909 την Εθνική Σχολή Γλωσσών και Εμπορίου στην Κωνσταντινούπολη. Είναι κάτοχος της γαλλικής, γερμανικής, ιταλικής καθώς και της ρωσικής γλώσσας. Φαίνεται ότι έζησε στο Λίβανο και την Κωνσταντινούπολη και ήρθε στην Θεσσαλονίκη ως πρόσφυγας σίγουρα πριν το 1914. (Πρακτικά ΛΤΘ, δεύτερος τόμος, 108η Συνεδρία, 15/12/1933)

Εργάστηκε ως διευθυντής της εφημερίδας Θάρρος κατά την περίοδο 1913-1917. Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής της εφημερίδας Ελευθερία το 1914 με εκδότη και αρχισυντάκτη τον Νικόλαο Σηφάκη. Κατόπιν εργάστηκε στην εφημερίδα Μακεδονία. Στα 1924 συμμετείχε στην ομάδα των δημοσιογράφων που ήρθε σε σύγκρουση με τον Ιωάννη Βελλίδη, διευθυντής της εφημερίδας Μακεδονία, και ίδρυσε την εφημερίδα Μακεδονικά Νέα. Ήταν ουσιαστικά μια εφημερίδα συντακτών, ενώ ο Λούβαρης είχε την ευθύνη της έκδοσης. Η ανεπιφύλακτη, από την πρώτη μέρα, υποστήριξη της κυβέρνησης Αλ. Παπαναστασίου, που προχωρούσε προς την κατάργηση του βασιλικού θεσμού, ευνόησαν τη «νεαρή» εφημερίδα και της εξασφάλισαν την κυκλοφορία που προσδοκούσαν οι εκδότες της. Τα Μακεδονικά Νέα αρχικά υποστήριξαν την κοινοβουλευτική κυβέρνηση Πάγκαλου, γιατί πίστευαν ότι θα βοηθούσε στη γεφύρωση των πολιτικών αντιθέσεων και ότι θα ήταν μια λύση προσωρινή. Όταν διαψεύσθηκαν οι ελπίδες αυτές, άσκησαν έντονη κριτική στην κυβέρνησης. Μετά την ανατροπή της δικτατορίας υποστήριξαν το Κόμμα των Φιλελευθέρων με ηγέτη τον Γ. Καφαντάρη. Μάλιστα, ο διευθυντής της εφημερίδας Π. Λούβαρης εκλέχτηκε βουλευτής στην Έδεσσα. Επίσης, ο Λούβαρης υπήρξε στα 1921 συνεργάτης της εφημερίδας Μεγάλη Ελλάς. Υπήρξε εκδότης της εφημερίδας των “Αθλητικών Νέων” την οποία μετά από χρόνια επανέκδοσε ο Ν. Καμπάνης. Τέλος, στις 26 Δεκεμβρίου 1922, συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια να οργανωθεί ο δημοσιογραφικός κόσμος της Θεσσαλονίκης σε σωματείο και πρωταγωνίστησε στην ιδρυτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης στις 6 Ιανουαρίου 1923. Ασχολήθηκε ενεργά με τα διοικητικά του Άρη και ήταν ο πρόεδρος με τον οποίο ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος το 1932. Την ίδια χρονιά έθεσε υποψήφιος για τις γερουσιαστικές εκλογές με το Κόμμα των Φιλελευθέρων λαμβάνοντας 727 ψήφους.

Η πρώτη επίσημη εμπλοκή του Λούβαρη με τα λιμενικά ζητήματα ήταν με την ιδιότητα του βουλευτή κατά τη μεγάλη σύσκεψη για τη χωροθέτηση του νέου λιμένα. Σε αυτή επεσήμανε δύο ζητήματα, την οπωσδήποτε διευκόλυνση των φορτοεκφορτώσεων και των μεταφορών και την πραγματοποίηση οικονομιών. Είναι απόλυτα αρνητικός στην κατασκευή λιμένα ιστιοφόρων ανατολικά της πρώτης προβλήτας με το επιχείρημα ότι «η δημιουργία λιμενίσκου ιστιοφόρων εις το κέντρον της πόλεως αποκλείεται διότι εκ τοιαύτης εις ολόκληρον την παραλίαν της λεωφόρου Νίκης θα συγκεντρώνονται ακαθαρσίες». Θεωρεί τέλος τη λύση στα δυτικά του υπάρχοντος λιμένας ως την προσφορότερη οικονομικά. (Πρακτικά ΛΤΘ, πρώτος τόμος, 38η Συνεδρίαση, 16/4/1931)

Πρώτη περίοδος επιτροπείας ΛΤΘ από 1930-01-27 έως 1932- 4-20
Ο Λούβαρης Πέτρος συμμετείχε στην πρώτη περίοδο επιτροπείας ΛΤΘ στις 27 Ιανουαρίου 1930. Στα 1930, η Επιτροπεία του ΛΤΘ αναμένει από το Υπουργείο ένα νέο οργανόγραμμα, καθώς δεν προβλέπεται η θέση διευθυντή, και για αυτό το λόγο καθυστερεί ο διορισμός μέχρι να βρεθεί νομικός τρόπος. Για την θέση του διευθυντή προτάθηκε ο Μιχαήλ Καλογερόπουλος, χωρίς τελικά η πρόσληψη να προχωρήσει. (Πρακτικά ΛΤΘ, 74η Συνεδρία, 19/9/1932) Το θέμα της πρόσληψης Διευθυντή θα επανέλθει στα τέλη του 1933. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΛΤΘ, ενώ σε άλλα Λιμενικά Ταμεία δεν προβλέπεται τέτοια θέση, θεωρείται πως η περίπτωση του ΛΤΘ είναι εξαιρετική λόγω του προνομίου της εκμετάλλευσης του λιμένα. Επίσης, η νομοθεσία για τα λιμενικά ταμεία και ιδιαίτερα για το ΛΤΘ θεωρείται ατελής, ώστε να στηρίζονται σε αυτήν. Επιπλέον, το ΛΤΘ βαρύνεται με πολύ μεγαλύτερο όγκο εργασίας σε σχέση με άλλα μεγάλα λιμενικά ταμεία της χώρας. Τελικά, αποφασίστηκε ο διορισμός διευθυντή με πλειοψηφία 8-4 καθώς η μειοψηφία (Σαράτσης, επιλιμενάρχης) θεωρούσαν περιττή τη θέση με το επιχείρημα ότι το ΛΤΘ λειτουργεί εξαιρετικά. Η Επιτροπεία θεώρησε ως αναγκαία προσόντα για τη θέση την καλή γνώση της γαλλικής γλώσσας, απολυτήριο Γυμνασίου ή πτυχίο Δημόσια; Εμπορικής Σχολής και πολυετή κοινωνική δράση. (Πρακτικά ΛΤΘ, δεύτερος τόμος, 106η Συνεδρία, 27/11/1933)

Ο μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Πέτρος Λούβαρης αποστέλλοντας επιστολή στην οποία αναφέρει τις σπουδές του και αιτείται της θέσης. Ωστόσο, δεν υπήρξε δημόσια προκήρυξη της θέσης με το σκεπτικό ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα δέχονταν εκατοντάδες αιτήσεις με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Ο μόνος που διαφώνησε με τη λογική αυτή ήταν ο αντιπρόεδρος Σασαγιάννης. Ο Πρόεδρος Β. Δημητρίου απάντησε πως «ότι προκειμένου περί διορισμού διευθυντού δεν τηρούνται αι διατυπώσεις αίτινες επιβάλλονται δια την πρόσληψιν υπαλλήλων», αν και «από πολλού είναι γνωστόν ότι η Επιτροπεία θα προβαίνει εις την δημιουργίαν θέσεως Διευθυντού». Στην ίδια κατεύθυνση ο Μόλχο επισημαίνει ότι «χωρίς να δημοσιευθή έχει λάβει γνώσιν όλος ο κόσμος», ενώ ο Γρηγοριάδης επισημαίνει πως σε περίπτωση δημοσίευσης της προκήρυξης «θα είναι δύσκολον ν’ αποφασίσωμεν διότι θα έχωμεν πληθώραν αιτήσεων» και προτείνει να προσληφθεί επί δοκιμή. Ο πρόεδρος απαντά πως τόσο ο Διευθυντής όσο και όλοι οι υπάλληλοι «μονιμοποιούνται μόνον μετά παρέλευσιν πενταετίας». Ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση του κυβερνητικού γενικού γραμματέα της Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας ο οποίος συμφώνησε πως δεν θα έπρεπε να δημοσιευθεί η προκήρυξη με το σκεπτικό ότι «τότε θα έχωμεν αιτήσεις όλων των αποφοίτων των Σχολών Μέσης Εκπαίδευσης» προκαλώντας αδιέξοδο στη διαδικασία επιλογής. Ο Κυριακόπουλος μόνο υποστηρίζει την αξία της ύπαρξης 3-4 αιτήσεων, αλλά οι Ηλιάδης και Πέππας έπλεξαν το εγκώμιο του Λούβαρη. Τελικά, η πρόταση του Σασαγιάννη έλαβε τρεις ψήφους έναντι 8, ενώ ο Λούβαρης έγινε δεκτός με μόνο μία αρνητική ψήφο, πιθανότατα του Σασαγιάννη. (Πρακτικά ΛΤΘ, δεύτερος τόμος, 108η Συνεδρία, 15/12/1933) Σε κάθε περίπτωση εντυπωσιάζει η ευρύτατη συναίνεση για μια εντελώς αδιάβλητη διαδικασία επιλογής. Ακόμη περισσότερο εντυπωσιάζει η συναίνεση των αντιβενιζελικών και ιδιαίτερα των κυβερνητικών απέναντι σε ένα πρόσωπο ταυτισμένο με τη βενιζελική παράταξη. Επίσης, εντυπωσιάζει η σιωπή της συνήθους εσωτερικής αντιπολίτευσης η οποία εμφανίζεται στα κρίσιμα ζητήματα. Είναι φανερό πως η συγκεκριμένη πρόταση είχε την ευρύτατη αποδοχή όλου του οικονομικού και πολιτικού κόσμου, ενώ ταυτόχρονα ενίσχυε τον φιλοβενιζελικό χαρακτήρα της διοίκησης του ΛΤΘ. Ο Λούβαρης φαίνεται να ανέλαβε εργασία στις αρχές του 1934 καθώς εμφανίζεται να παρίσταται για πρώτη φορά σε συνεδρίαση της επιτροπείας στις 14 Φεβρουαρίου 1934. Συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες της εκπόνησης της νέας σύμβασης για τα λιμενικά έργα με συχνές επισκέψεις στην Αθήνα, ενώ συχνά επίσης προσπάθησε να διαχειριστεί με μεγαλύτερη επιτυχία παρεκτροπές κυρίως των υπαλλήλων του ΛΦΞ. Ανέλαβε το έργο της σύνταξης του νέου οργανισμού του ΛΤΘ και επρόκειτο να το καταθέσει τον Δεκέμβριο του 1934. Ωστόσο, εξαιτίας της ενασχόλησής του με τη σύμβαση των λιμενικών έργων καθυστέρησε την σύνταξή του για να το καταθέσει τον Μάρτιο του 1935. (Πρακτικά ΛΤΘ, 149η Συνεδρίαση, 26/3/1935)

Δεύτερη περίοδος επιτροπείας ΛΤΘ από 1932-5-5 έως 1935-4-5
Ο Λούβαρος Πέτρος συμμετείχε στη δεύτερη περίοδο επιτροπείας ΛΤΘ στις 5 Μαΐου 1932. Στις αρχές του 1935, θεωρήθηκε ότι ο Λούβαρης παρείχε σοβαρές υπηρεσίες προς το ΛΤΘ, διότι προβλέπεται να επιβαρυνθεί με επιπλέον φόρτο εξαιτίας της προσεχούς έναρξης των έργων. Για αυτό με απόφαση της Επιτροπείας δόθηκε αύξηση από 1η Απριλίου. (Πρακτικά ΛΤΘ, δεύτερος τόμος, 148η Συνεδρία, 22/3/1935) Ύστερα από το φιλοβενιζελικό κίνημα της 1 Μάρτη, ο πρόεδρος Βασίλης Δημητρίου τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Την ίδια περίοδο έληξε η θητεία της Επιτροπείας και για αυτό το λόγο κατά την τελευταία συνεδρίασή της στα μέσα Απριλίου ο προεδρεύων Σασαγιάννης ευχαρίστησε τον διευθυντή για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του. Επίσης, εξέφρασε τις ευχαριστίες του εκ μέρους της Επιτροπείας ο κυβερνητικός επίτροπος Δημήτρης Ηλιάδης προδιαθέτοντας για τη διατήρηση του Λούβαρη στη θέση του. Βέβαια, ο Λούβαρης ευχαρίστησε τους Σασαγιάννη και Ηλιάδη και όλα τα μέλη της Επιτροπείας δηλώνοντας πως «θα διατηρήσει την καλλίστην ανάμνησιν». (Πρακτικά ΛΤΘ, τόμος δεύτερος, 151η Συνεδρίαση, 5/4/1935) Ο Λούβαρης ανέλαβε να οργανώσει τη διαδικασία της εκλογής της νέας επιτροπείας. Νέος πρόεδρος εκλέχθηκε ο Αναστάσιος Μιχόπουλος. Χαιρετίζοντας την εκλογή επισήμανε πως η νέα περίοδος θα είναι κρίσιμη για το ΛΤΘ καθώς θα ξεκινήσουν τα νέα λιμενικά έργα και πως ο ίδιος θα παρέχει τις ταπεινές δυνάμεις του. Ο Μιχόπουλος ευχαριστώντας τον Λούβαρη δήλωσε πως είναι βέβαιος πως στο πρόσωπό του θα βρει άξιο συμπαραστάτη. Η εξέλιξη αυτή εντυπωσιάζει καθώς ο μέχρι πρότινος βενιζελικός βουλευτής Λούβαρης «επιβιώνει» μέσα σε ένα τεταμένο εμφυλιοπολεμικό κλίμα δεχόμενος μόνο θετικά σχόλια από τους φιλοκυβερνητικούς. (Πρακτικά ΛΤΘ, τόμος δεύτερος, 152η Συνεδρίαση, 8/4/1935)