Ο Αθανάσιος Αθανασιάδης του Αριστείδη ήταν ανάπηρος πολέμου κατά 40% και μέχρι την απόλυσή του από την ΕΖΛΘ ήταν άγαμος. Προσλήφθηκε στις 5 Ιουλίου 1948 ως έκτακτος υπάλληλος του ΛΤΘ ως φύλακας ύστερα από παράκληση του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων Σταύρου Νικολαΐδη, με επιστολή στον πρόεδρο του ΛΤΘ Γεώργιο Φαλτσή. Στη θέση του φύλακα εργάστηκε για μία διετία. Στα μέσα Μαρτίου 1950 αποσπάστηκε προσωρινά στην Νομαρχία Θεσσαλονίκης στη θέση του πρωτοκολλητή ύστερα από τηλεφώνημα του Νομάρχη Σταματιάδη προς τον Γ. Φαλτσή. Με την κατάργηση της Νομαρχίας ακολούθησε το προσωπικό της και τον Απρίλιο του 1953 τοποθετήθηκε στην Διεύθυνση Εσωτερικών της Γενικής Διοίκησης Βορείου Ελλάδος. Ύστερα από αίτημα του Διευθυντή του νεοσύστατου ΕΖΛΘ, ανέλαβε πάλι εργασία στην ΕΖΛΘ την 1 Μαρτίου 1954 στο Τμήμα Κινήσεως Εμπορευμάτων. Τον Ιανουάριο του 1956 μονιμοποιήθηκε. Ωστόσο, στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 απολύθηκε διότι αναχώρησε για τον Καναδά και ως εκ τούτου απουσίαζε από την εργασία του από τις 11 Αυγούστου 1956.

Ο Σιλβέστρος Μπουκουβάλας ήταν γιος της Αρετής και του Εμμανουήλ, ο οποίος εργαζόταν παλιότερα στην ΛΤΘ. Γεννήθηκε το 1922, κατοικούσε στην Θεσσαλονίκη και το επάγγελμά του ήταν ψαράς. Υπηρέτησε το 1943 στο πεζικό στην Αλεξανδρούπολη και τραυματίστηκε από νάρκη στο δεξί μηρό στο πόλεμο. Προσλήφθηκε στο ΛΤΘ στις 1/12/45 ως ημερομίσθιος φύλακας και το 1947 επέστρεψε στο στρατό ως κλητήρας. Την επόμενη χρονιά γύρισε στον οργανισμό. Από πολλές αναφορές εργασιακής ικανότητας του οργανισμού προκύπτει ότι η αναπηρία του προκαλούσε δυσχέρειες και αντιμετωπιζόταν από τους συναδέλφους του και τη διοίκηση ως πρόβλημα. Είχε έρθει σε αντιπαράθεση με συναδέλφους του. Διαμαρτυρόταν για τη θέση του ως φύλακας και παρόλο που τον μετέφεραν σε άλλη θέση συνέχισε να διαμαρτύρεται. Το τοποθέτησαν ως κατασκευαστή μεταλλίων και ξύλινων χειροτεχνημάτων σε ένα εργαστήρι. Δεχόταν διαρκώς επίπληξη για τη συμπεριφορά του και απολύθηκε μετά από ένα χρόνο με την αναφορά “νόμιζε πως η βαριά του αναπηρία θα του παρέχει προνόμια”. Η δυσχερής αυτή εξέλιξη υποδεικνύει μια εποχή κατά την οποία οι ανάπηροι δυσκολεύονταν να ενσωματωθούν σε παραγωγικές εργασίες. Στις 30 Μαρτίου 1954 απολύθηκε μαζί με άλλους συνολικά 41 εκτάκτους υπαλλήλους από το ΔΣ ΕΖΛΘ.

Ο Αριστείδης Σισκάκης του Νικολάου. Ήταν παντρεμένος με την Σοφία και από το γάμο προέκυψε τουλάχιστον ένας γιος ο Νικόλαος. Θήτευσε για 17 χρόνια στον Ελληνικό Στρατό ως υπαξιωματικός, πολέμησε στη μικρασιατική εκστρατεία και τραυματίστηκε στο Σαγγάρειο. Για αυτό λόγο μετά την απόλυσή του από τον στρατό εντάχθηκε στην Ένωση παλαιών Πολεμιστών και Υπαξιωματικών Θεσσαλονίκης.
Στις 13 Ιουνίου 1936 προσλήφθηκε στο ΛΤΘ ως έκτακτος υπάλληλος στο Λιμενικό Φόρο Ξηράς. Στις 13 Αυγούστου 1936 μονιμοποιήθηκε με βάση το νόμο για τους έφεδρους παλαιούς πολεμιστές. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα αρρώστησε από όγκο και αποβίωσε στις 22 Σεπτεμβρίου 1938. Το 1953 η σύζυγός του Σοφίας Σισκάκη ζήτησε μετά από παρέμβαση του Πολιτικού Γραφείου του Ελληνικού Συναγερμού και του Υπουργείου ΤΤΤ να λάβει τη σύνταξη που δικαιούταν ο αποβιώσας. Ωστόσο, δεν την έλαβε διότι ο Αριστείδης Σισκάκης δεν είχε συμπληρώσει δεκαετή υπηρεσία την ημέρα του θανάτου του.

Ο Δημήτριος Γιοβάνης του Αντωνίου γεννήθηκε το 1916 στην Επανομή. Είχε ολοκληρώσει το Δημοτικό. Ανήκε στην Στρατιωτική κλάση 1937 και υπηρέτησε ως οπλίτης. Είχε απολυτήριο Δημοτικού Σχολείου. Κατά διαστήματα από την 19η Ιανουαρίου 1939 έως την 28 Οκτωβρίου 1940 εργάστηκε στην ΕΖΘ ως ημερομίσθιος εργάτης συντήρησης των σιδηροδρομικών γραμμών. Στις 30 Οκτωβρίου 1940 απολύεται λόγω στράτευσης από το Συνεργείο Συντήρησης Γραμμών. Την περίοδο της Ιταλικής εισβολής πολέμησε και τραυματίστηκε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, ενώ τραυματίστηκε ξανά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στη διάρκεια του οποίου πολέμησε μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Στρατού. Λόγω της συμμετοχής του αυτής προσλήφθηκε σύμφωνα με το νόμο 751/1948. Ανέλαβε καθήκοντα στις 2 Μάρτη 1950 ως φύλακας της υπηρεσίας ασφαλείας και απεβίωσε στις 12 Δεκεμβρίου 1973.

Ο Πρόδρομος Ιωάννου του Τρύφωνα γεννήθηκε το 1916 στη Νίγδη. Ήταν απόφοιτος δημοτικού. Είχε παντρευτεί την Βασιλική Μυλωνίδη και από το γάμο τους προέκυψε μία κόρη, η Ελισσάβετ (1954). Επιστρατεύτηκε για πρώτη φορά το 1936 μέχρι το 1939, υπηρέτησε ξανά κατά την Διάρκεια της Ιταλικής εισβολής την περίοδο 1940-1941, ενώ την περίοδο 1947-1949 συμμετείχε μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Στρατού στα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου. Για αυτό το λόγο ήταν μέλος του Συνδέσμου Τραυματιών και Πολεμιστών Οπλιτών Νομού Θεσσαλονίκης, ενώ θεωρούταν τραυματίας πολέμου. Ως ανάπηρος πολέμου λοιπόν θα προσληφθεί στην ΕΖΘ με τις ευεργετικές διατάξεις του Νόμου 751/1948 "περί προστασίας των απολυομένων εκ των υπηρετούντων ή υπηρετησάντων εις τας τάξεις του στρατού κατά την διάρκεια της παρούσης κατά του έθνους συμμοριακής δράσεως".
Την 4η Ιανουαρίου 1950 άρχισε να παρέχει τις υπηρεσίες του στην Υπηρεσία Ασφαλείας ως τακτικός υπάλληλος - φύλακας με βαθμό γραφέα Β΄ τάξης και καθήκοντα τη φρούρηση του υπαίθριου χώρου υποκειμένων εμπορευμάτων σε φόρους και ελευθέρων εμπορευμάτων ως φύλακας ημέρας και νυκτός και την συμμετοχή στην πυροσβεστική άσκηση. Στις 24 Μαρτίου 1952 προάχθηκε κατά αρχαιότητα σε φύλακα με βαθμό γραφέα Α΄ τάξης. Στις 19 Ιουλίου 1954 τοποθετήθηκε προσωρινά στην Υπηρεσία Ασφαλείας Διευθύνσεψς Ελευθέρας Ζώνης. Στις 28 Ιουνίου 1957 εντάχθηκε στην οργανική θέση του Β8 Κλάδου ασφαλείας Β΄ Κατηγορίας. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1957 προάχθηκε κατά αρχαιότητα στον 7ο βαθμό. Το 1962 ανέλαβε βοηθός επόπτη θυρών στη φύλαξη των θυρών κατά την είσοδο και έξοδο εμπορευμάτων. Στις 3 Νοεμβρίου 1962 μετατίθεται ως σημειωτής ατμοπλοίων στο Τμήμα Φορτώσεων και Μεταφορών ΕΖΛΘ. Από 1 Ιανουαρίου έως 21 Ιουλίου 1963 αποσπάστηκε για εκπαίδευση και στις 22 Ιουλίου 1963 επέστρεψε στην Υπηρεσία Ασφαλείας ως φύλακας του οργανισμού αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα βοηθός επόπτης θυρών για τον έλεγχο των διακινούμενων εμπορευμάτων. Στις 31 Δεκεμβρίου 1965 προάχθηκε κατά αρχαιότητα στον 6ο βαθμό. Το 1966 ανέλαβε επόπτης θυρών. Στις 30 Μαΐου 1968 ανέλαβε υπαρχιφύλακας και σύντομα αρχιφύλακας της Υπηρεσίας Ασφαλείας. Το 1970 επιπλέον ανέλαβε και γραμματέας του Τμήματος Ασφαλείας. Το 1973 ανέλαβε αναπληρωτής προϊστάμενος του Τμήματος Ασφαλείας και ειδικότερα επόπτης της πύλης της Ελευθέρας Ζώνης. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1976 διαπιστώθηκε η αυτοδίκαια κατάταξή του στον Κλάδο ΜΕ6 Ασφαλείας. Στις 10 Μαΐου 1979 προάχθηκε στον 5ο βαθμό. Μεταξύ των καθηκόντων του ήταν η διενέργεια ελέγχων στα εισερχόμενα και εξερχόμενα εμπορεύματα ως επόπτης πύλης, ενώ αργότερα, γενικότερα η φύλαξη των χώρων του λιμανιού ως αρχιφύλακας. Το 1975 ανέλαβε αποκλειστικά την εργασία του επόπτη θυρών. Στις 16 Ιουνίου 1979 έγινε δεκτή η αίτηση παραίτησης που είχε υποβάλλει για λόγους υγείας και συνταξιοδοτήθηκε.