Η Αυγερινού ¨Ελλη του Θεοδώρου και της Ελένης. Γεννήθηκε το 1917 στην Αρτάκη Μικράς Ασίας. Ωστόσο, στο πιστοποιητικό γάμου της στο 1945 εμφανίζεται να είναι ηλικίας 25 ετών, ενώ θα έπρεπε να είναι 28. Μεγάλωσε στην Καβάλα και αποφοίτησε από το Παρθεναγωγείο Καβάλας. Το 1945 παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Υπάτιο Ζερμπίνη, γεννημένο στην Κωνσταντινούπολη.
Στις 4 Μαΐου 1935 προσλήφθηκε από το ΛΤΘ σε ηλικία 18 ετών ως έκτακτη δακτυλογράφος λόγω φόρτου εργασίας των άλλων δυακτυλογράφων. Αργότερα, η πρόσληψη αυτή θεωρήθηκε παράτυπη, όπως και άλλες της περιόδου αυτή, και διεξήχθη ΕΔΕ εναντίον του προέδρου του ΛΤΘ. Συγκεκριμένα, απολύθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1936. Στις 18 Φεβρουαρίου 1936 η Επιτροπεία ΛΤΘ συζήτησε εκτεταμένα το θέμα της απόλυσης της Αυγερινού.
Ωστόσο, η Αυγερινού τελικά παρέμεινε στο ΛΤΘ ως ημερομίσθια διότι ήταν προστάτιδα οικογένειας με ασθενή μητέρα και 5 μικρότερα αδέλφια.

Τον Απρίλιο του 1939 μονιμοποιήθηκε ως δακτυλογράφος Β Τάξεως και τοποθετήθηκε οριστικά στο Τμήμα της Γραμματείας.
Το 1946 συντάχθηκε μία πρώτη έκθεση ποιοτικής κατάστασής της από τον διευθυντή του ΛΤΘ Σωτήρη Κουκίδη. Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, διαπιστώθηκε πως «παρά την δεκαετή και πλέον υπηρεσίαν της εις τον Οργανισμόν, δεν ικανοποίησε πλήρως τα απαιτήσεις της Υπηρεσίας». Παρότι χαρακτηρίζεται «πρόθυμος και εργατική», είναι «βραδεία και απρόσεκτος κατά την δακτυλογράφησιν». Ωστόσο, «προς επιβράβευσιν της προσηλώσεώς της προς το καθήκον», αμέμπτου διαγωγής, αλλά και της στάσης της πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου προτάθηκε η προαγωγή της σε δακτυλογράφο Α Τάξεως. Σύντομα όμως προέκυψε μια νέα έκθεση η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση. Σύμφωνα με αυτήν, «καθ’ όλον το έτος 1946, κατά δε το έτος 1947 μέχρι του μηνός Αυγούστους καθ’ όσον της απηγορεύθη υπό της αστυνομίας Λιμένος η είσοδος εις τα Γραφεία του οργανισμού, ουδεμίαν βελτίωσιν παρουσίασεν εις την τεταγμένη θέσιν της δακτυλογράφου.» Η στασιμότητά της οφείλεται σύμφωνα με τον συντάχτη της έκθεσης «εις την περιορισμένην αντίληψίν της και εις τας ελαχίστας γραμματικάς γνώσεις αυτής, παρ’ ότι ισχυρίζεται ότι απεφοίτησε Ανώτερον Τριτάξιον Παρθεναγωγείον». Παρότι λοιπόν «εις την εκάστοτε ανατιθέμενη αυτή εργασίαν και εργατικότητα, όπως ικανοποιήση τας απαιτήσεις της Υπηρεσίας, πλην όμως τα προσόντα της ταύτα εξουδετερώνονται από τα ανωτέρω δύο μειονεκτήματα». Επίσης, ως προς την ηθική και κοινωνική παράσταση δεν παρουσίασε τίποτε το μεμπτό και η συμπεριφορά της προς τους ανωτέρω της υπήρξε άψογος. Το πρόβλημα πιθανότατα ήταν ότι «ατυχώς όμως η δακτυλογράφος αύτη, καίτοι, εν γνώσε της υπαλληλικής ιδιότητός της, δεν κατόρθωσε να κρατήση υψηλά τον ελληλοπρεπή χαρακτήρα της, κλείουσα τα ώτα της προς τα προπαγανδιστικά κηρύγματα της ανταρσίας.» Συγκεκριμένα, παντρεύτηκε έναν «άκρως αριστερό» δημοσιογράφο της εφημερίδας Λαϊκή Φωνή, με αποτέλεσμα να αναπτύξει «εν τω κρυπτώ» αντιπατριωτική δράση στο βαθμό να προκαλέσει την παρακολούθηση από τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές. Από την στιγμή λοιπόν που η δακτυλογράφος δεν εμπνέει «εμπιστοσύνη εις τας αστυνομικάς αρχάς του κράτους» θα ήταν παράτολμο για το ΛΤΘ να την προάγει σε ανώτερο βαθμό και να επιβραβεύσει το αντιυπαλληλικό και αντιπατριωτικό έργο της. Για αυτό το λόγο ο συντάκτης της έκθεσης εισηγείται να παραμείνει «στάσιμος» μέχρι να κριθεί από το αρμόδιο Συμβούλιο περί Νομιμοφροσύνης. Όπως αργότερα θα γίνει γνωστό, «η εν λόγω υπάλληλος ηρνήθη να συμμορφωθή προς γενομένην […] της σύστασιν παρά του κ. προέδρου του καθ’ ημάς Λιμενικού Ταμείου, όπως δια δηλώσεώς της αποκηρύξη τον κομμουνισμόν και την ανταρσίαν». Τον Ιούνιο του 1947 απουσίασε από την εργασία της επικαλούμενη αδιαθεσία από δηλητηρίαση, αλλά η διοίκηση της ζήτησε έγγραφη απολογία.
Τέλος, στις 28 Ιουλίου 1947 το Κεντρικό Λιμεναρχείο Θεσσαλονίκης της απαγόρευσε την είσοδο στο λιμάνι και κατ’ επέκταση στα γραφεία του ΛΤΘ. Η ίδια διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή του ΛΤΘ, αλλά αυτός δήλωσε αναρμόδιος. Στις 19 Αυγούστου 1949 απολύθηκε ως μη νομιμόφρων με βάση την απόφαση του πρωτοβάθμιου Συμβουλίου Νομιμοφροσύνης. Ακολούθησε η απόφαση του Δευτεροβάθμιου Συμβουλίου και η οριστική της απόλυση ήρθε στις 10 Ιανουαρίου 1950.
Στα 1978 η Αυγερινού διεκδίκησε αποζημίωση για την απόλυσή της. Τον Ιούνιο του 1987 «ο Ζερμπίνης Υπάτιος του Κων/νου και της Άννας, γεννηθείς το 1913 στην Αθήνα Αττικής» αναγνωρίσθηκε από την ελληνική κυβέρνηση ως αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Αθανάσιος Αγγελίδης του Σταύρου και της Φωτίκα ήταν λιμενεργάτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε το 1917 στη Ραιδεστό Ανατολικής Θράκης και ήρθε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας. Ήταν έγγαμος με την Καλουδά Τσαμπούνη. Υπηρέτησε τη θητεία του την περίοδο από 1η Απριλίου 1938 έως 22 Δεκεμβρίου 1939. Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο από 28 Οκτωβρίου 1940 έως την κατάρρευση του μετώπου. Στη συνέχεια συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1951 "αποχαρακτηρίσθηκε της κατηγορίας του κομμουνιστού διότι έκτοτε επειδεικνύει νομιμόφρονα διαγωγή". Προσλήφθηκε ως επίκουρος εργάτης το 1941 στο σωματείο ιστιοφόρων. Στις 30 Αυγούστου 1950 κατατάχθηκε στη λίστα των τακτικών λιμενεργατών Κύτους. Διαγράφτηκε στις 27 Ιουνίου 1977, λόγω ορίου ηλικίας

Ο Βασίλειος Αβραμίδης του Ιωάννη και της Μαρίας ήταν λιμενεργάτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη και ήρθε στην Ελλάδα το 1922 ως πρόσφυγας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε οργανωθεί στο ΕΑΜ. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε να είναι στρατευμένος στην ΕΔΑ. Ήταν έγγαμος με την Φωτεινή Δάλλα. Ο λιμενεργάτης προσλήφθηκε ως επίκουρος λιμενεργάτης το 1950 και εργάστηκε ως το 1959. Το 1965 μονιμοποιήθηκε, αλλά στις 10 Αυγούστου 1966 διαγράφηκε από τη λίστα των εκτάκτων λιμενεργατών της ΕΡΦΛΘ γιατί δεν συγκέντρωνε τα προσόντα καθώς είχε αρνητικό πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, ενώ είχε αντιμετωπίσει και εξορίες. Παράλληλα εργαζόταν ως υποδηματεργάτης, ενώ παλιότερα εργαζόταν ως οικοδόμος. Ωστόσο, το 1967 επανεγράφη στη λίστα των εκτάκτων λιμενεργατών και συνέχισε να εργάζεται. Ύστερα από αρκετές αιτήσεις για τη μονιμοποίησή του (1970, 1971 και 1972), το 1974 μεταφέρεται στη λίστα των τακτικών λιμενεργατών, καθώς υπέγραψε δήλωση καταδίκης του κομμουνισμού και θεωρήθηκε εθνικόφρων. Ωστόσο, ο ίδιος μέχρι το θάνατό του θεωρούσε τον εαυτό του ενταγμένο στην αριστερά.
Συνταξιοδοτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1981.

Ο Παναγιώτης Γερμανός, κάτοικος οδού Λήμνου 6 στην Αθήνα, προσελήφθη με την ίδρυση του ΛΤΘ, συγκεκριμένα στις 20/2/1930, ως έκτακτος υπάλληλος και ανέλαβε Προϊστάμενος στο Τμήμα Αποθήκης Υλικών. Στις 11/4/1940 του χορηγήθηκε επίδομα συμπλήρωσης δεκαετούς υπηρεσίας. Στις 20/11/1940 αιτήθηκε εθελουσία έξοδο βάσει της τρέχουσας νομοθεσίας, έλαβε έγκριση από τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας στις 11/12/1940 και δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ στα τέλη Δεκεμβρίου οπότε καταγράφεται η οριστική του αποχώρηση. Στις 15/5/1945 υποβάλλει αίτηση για αποκατάσταση και επαναφορά του στην Υπηρεσία με το επιχείρημα ότι εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση και υπήρξε θύμα των πολιτικών και πολιτειακών του φρονημάτων. Από το 1945 μέχρι το 1947 γίνεται διακίνηση σχετικής αλληλογραφίας ανάμεσα σε ΛΤΘ, Υπουργείο Δημ. Έργων και Γενική Διοίκηση Μακεδονίας μετά από συνεχή και επίμονα αιτήματά του για ανάκληση της παραίτησής του. Στην αναφορές του ΛΤΘ προς το Υπ. Δημ. Έργων και τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας η απάντηση της Υπηρεσίας είναι ότι ουδείς τον ώθησε σε παραίτηση, αντίθετα κατέβαλε εργώδεις προσπάθειες και υποκίνησε ο ίδιος -μαζί με 2 άλλους υπαλλήλους- ευνοϊκή αλλαγή στη νομοθεσία (Α.Ν. 2131/1939) για να μπορέσει να τύχει των ωφελημάτων της εθελουσίας εξόδου και να αποχωρήσει αυτοβούλως με παχυλή αποζημίωση. Οπότε δεν έχει καμία σχέση το αίτημά του με την Συντακτική Πράξη 24/1945 στην οποία προσπαθεί να το εντάξει και τα σχετικά επιχειρήματα ελέγχονται ως αναληθή. Στις 5/2/1947 λαμβάνει τελικά αρνητική απάντηση με υπογραφή του Υπουργού Δημ. Έργων Στυλιανού Γονατά, που αναφέρει ότι η παραίτησή του «δεν οφείλεται σε πολιτικούς αποκλειστικώς λόγους». Ωστόσο, στην συνεχιζόμενη προσπάθειά του περιλαμβάνεται προσωπικό σημείωμα του 1951 με την προσφώνηση «Αγαπητέ μου Γιώργο», που πιθανώς απευθύνεται στον Πρόεδρο ΛΤΘ Γεώργιο Φαλτσή, με το οποίο ζητά να λάβει δικαιολογητικά άμεσα αεροπορικώς για να τα καταθέσει εντός προθεσμίας για συνταξιοδότηση, υποβάλλει μάλιστα σχετική αίτηση στις 13/1/1951 και λαμβάνει πιστοποιητικό που βεβαιώνει χρόνο υπηρεσίας 10 ετών και 10 μηνών μέχρι την αποχώρησή του κάνοντας χρήση της δυνατότητας εθελουσίας εξόδου.