Showing 20 results

Ο Αρίσταρχος Γκίλλας (και Γκίλας) του Χρήστου (1917 - 2003) ήταν Έλληνας δικηγόρος, ο οποίος διετέλεσε βουλευτής Πέλλας με την ΕΡΕ και με την Νέα Δημοκρατία. Διετέλεσε Γενικός διευθυντής ΟΛΘ (1958). Γεννήθηκε στην Έδεσσα στις 11 Φεβρουαρίου 1917. Το όνομά του απαντάται και ως Αρίσταρχος-Τάκης Γκίλης. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Ήταν επίσης ταγματάρχης στρατιωτικής δικαιοσύνης. Υπηρέτησε από το 1944 έως 1951 ως έφεδρος αξιωματικός. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 1958 με την ΕΡΕ και επανεξελέγη στις εκλογές του 1961 και του 1964. Μετά την πτώση της χούντας εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία με την οποία εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1977. Από το 1977 ως το 1981 ήταν τρίτος αντιπρόεδρος της Βουλής. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 86 ετών στις 29 Ιανουαρίου 2003.
Στις 17 Ιανουαρίου 1958 διορίσθηκε στην ΕΖΛΘ στην θέση του Γενικού Διευθυντή. Μετά από 5 μήνες παραιτήθηκε ώστε να θέσει υποψηφιότητα ως Βουλευτής. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος του Ιωάννη (Παλιά Βροντού Πιερίας 1909 - Θεσσαλονίκη, 16 Ιουλίου 2007) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Πιερίας με τη Δημοκρατική Ένωση και με την Ένωση Κέντρου από το 1951 ως το 1956 και από το 1961 ως το 1967. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Θεσσαλονίκης. Αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος στη Βροντού (1927) και εν συνεχεία στην Κατερίνη. Ήταν υπέρμαχος του δημοτικισμού.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του εξαιτίας του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, για να επιστρατευτεί και να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή. Επίσης, ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση κατά την περίοδο της Κατοχής, πολεμώντας με το ΕΑΜ, δράση για την οποία διώχθηκε και εκτοπίστηκε στον Αϊ-Στράτη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα στη συμπρωτεύουσα. Ως δικηγόρος, υπερασπίστηκε αρκετούς αγωνιστές σε δικαστήρια.
Εξελέγη για πρώτη φορά με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα στις εκλογές του 1951. Επανεξελέγη βουλευτής Κατερίνης με την ΕΠΕΚ το 1952. Στις εκλογές του 1956 ήταν ξανά υποψήφιος με τη Δημοκρατική Ένωση, μαζί με τους Ελευθέριο Ελευθεριάδη και Δημήτριο Δημάδη, όμως ο συνδυασμός τους δεν εξελέγη, καθώς συγκέντρωσαν 16.941 ψήφους συνολικά. Στις εκλογές εκείνες η ΕΡΕ με το συνδυασμό της πήρε 17.845 ψήφους συνολικά και έτσι εξελέγησαν βουλευτές οι τρεις της υποψήφιοι, Δημήτριος Βακάλης (ή Βακάλογλου), Αλέξανδρος Δεληγιαννίδης και Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου.

Επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1961 με την Ένωση Κέντρου (Συνασπισμός Ενώσεως Κέντρου-Κόμματος Προοδευτικών) συγκεντρώνοντας 7.150 σταυρούς. Στις εκλογές του 1963 συγκέντρωσε 7.109 ψήφους (με την Ένωση Κέντρου) και εξελέγη βουλευτής για μία ακόμη φορά.

Ως βουλευτής διακρίθηκε για την ευφράδεια λόγου του και τη μαχητικότητά του. Το 1965 εισηγήθηκε μαζί με άλλους πολιτικούς την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Παπανούτσου.

Στις εκλογές του 1964 δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, καθώς συγκέντρωσε 6.235 ψήφους, αλλά ήρθε 3ος από τους υποψηφίους της Ένωσης Κέντρου, πίσω από το Στέργιο Χασαπίδη και το Θεόφιλο Καμπερίδη (εξελέγησαν από τα δύο μεγάλα κόμματα μόνον οι 2 πρώτοι). Από τη δεύτερη και την τρίτη κατανομή έγινε μεταβολή στις έδρες σε Λευκάδα, Α΄ Θεσσαλονίκης, Καστοριά και Πιερία, με αποτέλεσμα να κερδίσει ο Άγγελος Καλκάνης (Ένωση Κέντρου) στη Λευκάδα και να χάσει την έδρα του ο Ξενοφών Γρηγόρης της ΕΔΑ, ενώ στην Πιερία η ΕΡΕ να κερδίσει μια έδρα, την οποία κατέλαβε ο Αθανάσιος Βασιλειάδης, αντί του Δημόπουλου της Ένωσης Κέντρου.[7] Τελικά, με απόφαση του Εκλογοδικείου, τον Ιούλιο του 1964, οι 4 συνολικά πολιτευτές ορκίστηκαν βουλευτές: στη Λευκάδα ο Ξενοφών Γρηγόρης της ΕΔΑ κατέλαβε τη θέση του Καλκάνη (Ένωση Κέντρου), ο Αλέξανδρος Καραθόδωρος με το Κόμμα των Προοδευτικών ορκίστηκε στην Α΄ Θεσσαλονίκης καταλαμβάνοντας την έδρα του Ι. Κοντούλη (ΕΡΕ), ο Παναγιώτης Γυιόκας (ΕΡΕ) στην Καστοριά κατέλαβε την έδρα του Ευριπίδη Πισιώτη (ΕΡΕ) και ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος ορκίστηκε βουλευτής στην Πιερία καταλαμβάνοντας την έδρα του Αθανασίου Βασιλειάδη[8].

Την ίδια χρονιά (1964) ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος είχε αναλάβει διευθυντής του Οργανισμού Ελευθέρας Ζώνης και Λιμένος Θεσσαλονίκης, παραιτήθηκε όμως στις 9 Ιουλίου 1964 και από τη συμπρωτεύουσα μετέβη στην Αθήνα, όπου ορκίστηκε βουλευτής[.

Λίγο αργότερα, ο Κώστας Δημόπουλος αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου και αναφέρεται σε έκθεση της CIA στην ομάδα των αποκαλούμενων από τον Τύπο αποστατών που στήριζαν την κυβέρνηση του Στεφανόπουλου (από τις 17 Σεπτεμβρίου 1965 έως τις 22 Δεκεμβρίου 1966)

Με τη σύζυγό του, τη δασκάλα Πιπίτσα Κασιδάκου, απέκτησαν 3 παιδιά. Ο γιος του, Ιωάννης Δημόπουλος, εξελέγη επίσης βουλευτής Πιερίας και έγινε αργότερα υφυπουργός Εμπορίου, ενώ ο εγγονός του, Κώστας, είναι δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω και ήταν υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές του 2009 και εξελέγη δήμαρχος του Δήμου Δίου-Ολύμπου (με το συνδυασμό "Ολύμπια Συμμαχία") με ποσοστό 52,3% το 2014. Ήταν επίσης υποψήφιος δήμαρχος στον ίδιο Δήμο το 2010.

Ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος πέθανε σε ηλικία 98 ετών στη Θεσσαλονίκη και τάφηκε στη Βροντού, τον Ιούλιο του 2007.

Συγκεκριμένα ο Κώστας Δημόπουλος ανέλαβε γενικός διευθυντής της ΕΖΛΘ στις 18 Μαρτίου 1964 με απόφαση του υπουργού Δημοσίων Έργων. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΔΣ της ΕΖΛΘ "είναι γνωστός εις την πόλιν Θεσσαλονίκης ως δικηγόρος αλλά και ως πολιτευτής εκλεγόμενος επί σειράν περιόδων ως βουλευτής, διακατέχεται υπό της επιθυμίας όπως δια της επιστημονικής καταρτίσεώς του και εν γένει πείρας του συμβάλη εις το έργον του Οργανισμού δια την πρόοδον του λιμένος." Ο Δημόπουλος στην πρώτη τοποθέτηση στο ΔΣ απαντά: "¨ερχομαι διαπνεόμενος από μίαν ειλικρινήν επιθυμίαν να διαθλεσω πάσαν δύναμίν μου ώστε το πληρέστερον, το εξαίρετον έργον το οποίο ευρίσκω να δημιουργηθή έτι περεταίρω. Είμαι κομιστής των ευχών της κυβερνήσεως ήτις με περιέβαλε με την εμπιστοσύνην της και ενέκρινε τον διορισμόν εις την θέσιν ταύτην [...]."

Ο Νικόλαος Ζαρντινίδης του Βασιλείου (22 Ιανουαρίου 1917 - 18 Φεβρουαρίου 2001) ήταν Έλληνας πολιτικός. Χρημάτισε υπουργός Μεταφορών στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και υπηρέτησε εκτός από βουλευτής ως ευρωβουλευτής. Τιμήθηκε με πολλά παράσημα, ανάμεσα στα οποία το Μετάλλιο του Αλβανικού Έπους. Ήταν παντρεμένος με την Αναστασία Κονιόρδου και απέκτησαν δύο παιδιά.
Γεννήθηκε στη Μακεδονία. Ολοκλήρωσε το Δημοτικό Σχολείο Αγλαΐας Σχοινά και εν συνεχεία την Εμπορική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπηρέτησε τη θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός στην Καβάλα. Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες με το 25ο Σύνταγμα Πεζικού στην Αλβανία. Κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Το 1944 κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό και εργάστηκε στο γραφείο του Γ΄ Σώματος Στρατού ως λοχαγός και οργάνωσε το Προκεχωρημένο Κέντρο Πληροφοριών Έβρου. Αποστρατεύτηκε το 1950 με το βαθμό του Ταγματάρχη.
Για πρώτη φορά κατήλθε ως υποψήφιος με το Λαϊκό Κόμμα, στις εκλογές του 1952. Εξελέγη ως επιλαχών με την ΕΡΕ του Καραμανλή, χάνοντας την έδρα με διαφορά μόλις ενός σταυρού. Το ίδιο και στις εκλογές του 1955. Έπειτα από το θάνατο του Πέτρου Λεβαντή έγινε ο ίδιος βουλευτής ως επιλαχών στις 25 Νοεμβρίου 1957. Στις εκλογές του 1961 επανεξελέγη στο Κοινοβούλιο. Παρέμεινε πιστός συνεργάτης του Καραμανλή και κατά την περίοδο της επταετίας. Ανέλαβε την προεδρία της 39ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. ο Ζαρντινίδης διατήρησε την έδρα του και μετά τις εκλογές το Νοέμβριο του 1977, στην Α΄ Θεσσαλονίκης με τη ΝΔ. Την ίδια περίοδο ορκίστηκε υπουργός Δημοσίων Έργων από τον Νοέμβριο του 1977 μέχρι τον Μάιο του 1980. Από το Μάιο του 1980 ως το 1981 διορίστηκε και μέλος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αθλητική δραστηριότητα. Ο Ζαρντινίδης υπήρξε αθλητής αλλά και παράγοντας του αθλητισμού. Ειδικότερα, στα νεανικά του χρόνια ήταν μέλος της ομάδας καλαθοσφαίρισης της ΧΑΝΘ και αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στην κωπηλασία (1937-46). Αργότερα ήταν πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου Ηρακλής και πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης. Στα τέλη του 1991, στον απόηχο των εξελίξεων του Μακεδονικού Ζητήματος, ο Ζαρντινίδης συνετέλεσε στην ίδρυση μιας συντονιστικής επιτροπής δράσης για τα εθνικά ζητήματα (Μακεδονική Επιτροπή). Ο Ζαρντινίδης πέθανε το 2001 και κηδεύτηκε στα νεκροταφεία της Αναστάσεως του Κυρίου στη Θεσσαλονίκη.

Στις 15 Οκτωβρίου 1956 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής της ΕΖΛΘ. Στις 25 Νοεμβρίου 1957 παραιτήθηκε από τη θέση του Γενικού Διευθυντή ΕΖΛΘ όταν κλήθηκε να αναλάβει τη βουλευτική έδρα του αποθανόντος βουλευτή Πέτρου Λεβαντή.