Ο Δέλλιος Χρήστος ή Ζαχαροπλάστης του Κυριάκου ήταν οπλαρχηγός στον Μακεδονικό Αγώνα και πρόκριτος της Γευγελής, γεννημένος στην Βογδάντσα. Γεννήθηκε το 1869 στη Βογδάντσα. Οι πρόγονοί του κατάγονταν από το Κοστουρίνο της Στρώμνιτσας, αλλά κατέφυγαν στη Βογδάντσα λόγω αναταραχών με τους Τούρκους. Ο ίδιος μεγάλωσε και πήγε σχολείο στις Σέρρες (1872-1885) και κατόπιν μετακόμισε στη Γευγελή το 1888. Γρήγορα αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους προκρίτους της πόλης. Ασκούσε το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη (είχε καφενείο με μπιλιάρδο την κεντρική πλατεία), γεγονός που του έδωσε και το προσωνύμιο "Ζαχαροπλάστης". Με τη σύζυγό του, Μόσχου Μαρία του Αθανασίου απέκτησε τέσσερα παιδιά (Βασίλειος, Αναστασία, Βικτωρία που έζησαν στην Ελλάδα - Θεσσαλονίκη και Κορυφή Ημαθίας, και έναν γιο με το πιθανό όνομα Αντώνιος, του οποίου η τύχη αγνοείται μετά την μετοίκησή του στην Νότιο Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα).
Το 1898 όταν σημειώθηκαν μαζικές δολοφονίες προκρίτων και ιερέων με ελληνική συνείδηση από το Βουλγαρικό κομιτάτο στη Γευγελή και κατ επέκταση γενικότερα λόγω της εντεινόμενης βουλγαρικής δράσης στην περιοχή της Γευγελής, ο Δέλλιος Χρήστος αποφάσισε να ιδρύσει το 1902 τη Φιλόπτωχο Αδελφότητα. Η Φιλόπτωχος Αδελφότητα της Γευγελής οργανώθηκε στα πρότυπα της Φιλικής Εταιρείας και ενώ φαινομενικά εμφανίζονταν στις Οθωμανικές αρχές ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, ωστόσο δρούσε κρυφά ως ένοπλος πυρήνας. Στην αδελφότητα μυήθηκαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς και ικανούς Γευγελιώτες. Τα αρχικά στελέχη ήταν ο Αρβανίτης Αθανάσιος, ο Τσολάκης Γεώργιος, ο Χατζηζαφειρίου Χαρίσιος και ο Σιωνίδης Βασίλειος. Για να οργανώσει την ένοπλη ομάδα ο Δέλλιος Χρήστος φρόντισε να προμηθευτεί οπλισμό με ιδίους πόρους. Η πολιτοφυλακή αυτή, υπό την ηγεσία του Δέλλιου Χρήστου, έδρασε στην πόλη της Γευγελής και στα περίχωρα της.
Τη δεκαετία του 1920 ο Δέλλιος Χρήστος φαίνεται ότι ζούσε την Θεσσαλονίκη. Τότε, προσλήφθηκε από την ΕΖΘ ως φύλακας στις 27 Αυγούστου 1925 με απόφαση της Επιτροπείας της ΕΖΘ στις 19 Αυγούστου 1925. Την 1η Μαΐου 1926 θα έχει το βαθμό του φύλακα στην υπηρεσία Ασφάλειας της ΕΖΘ. Στη 1 Ιουλίου 1927 είχε τον τίτλο του Φύλακα Α΄. Στις 31 Δεκεμβρίου 1932 συνταξιοδοτήθηκε από την υπηρεσία.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του (απεβίωσε το 1957) τα έζησε στην Κορυφή Ημαθίας όπου καλλιεργούσε τα χωράφια που του παραχώρησε το Ελληνικό κράτος (τότε Βασίλειο της Ελλάδος) μετά την παρασημοφόρηση του στις 7 Μαΐου 1938. Το 1970 στο χωριό Κορυφή Ημαθίας στήθηκε προτομή του, φιλοτεχνημένη από τον καθηγητή Μηνόπουλο Αθανάσιο.